ฺผีจ้างหนัง อาถรรพณ์ป่าคำชะโนด

คนที่อายุ 25 ปีขึ้นไป  คงจะเคยได้ยินตำนานผีจ้างหนังที่ป่าคำชะโนด จังหวัดอุดรธานี กันทั่วหน้า  เหตุเกิดเมื่อปี 2532 ที่มีผู้ติดต่อบริษัทหนังเร่แห่งหนึ่งให้ไปฉายหนังกลางแปลงที่ป่าคำชะโนด ตอนหัวค่ำไม่เห็นผู้คน ไม่มีร้านขายของ แต่พอตกสามทุ่มเมื่อหนังเริ่มฉายก็เห็นผู้คนจำนวนมาก แต่พวกเขานั่งดูอย่างเงียบสงบไม่ว่าจะฉายหนังแนวไหน และเมื่อหนังฉายจบตอนตีสี่ คนดูก็หายตัวไปอย่างรวดเรียว และในบางเวอร์ชั่นที่ผมได้ยินมา พอคนฉายหนังกลับไปที่เดิมในวันรุ่งขึ้นก็พบว่าสถานที่แห่งนั้นคือสุสาน  และค่าจ้างที่ได้รับมาคืนก่อนก็กลายเป็นก้อนหินทั้งหมด

ตั้งแต่ได้ยินมาว่าจะสร้างหนังเกี่ยวกับตำนานนี้ ผมก็อดสงสัยมาตลอดไม่ได้ว่าจะประยุกต์  / ขยาย / ใส่ เรื่องราวอย่างไร ที่จะทำให้เรื่องเล่า 2-3 นาทีนี้ กลายเป็นภาพยนตร์ขนาดยาวหนึ่งชั่วโมงครึ่งได้ และคำตอบที่ผมได้จากรอบพิเศษที่ผ่านมา ก็ค่คือไม่ได้เป็นไปอย่างที่ผมหวังเท่าไรนัก   

“ผีจ้างหนัง อาถรรพณ์ป่าคำชะโนด” เริ่มเรื่องได้อย่างน่าติดตาม โดยให้ตัวเอกของเรื่อง หมอยุทธ (อิง-อชิตะ ปราโมช ณ อยุธยา) เป็นตัวแทนคนสมัยใหม่หลายๆคน  ที่เชื่อว่าปรากฏการเหนือธรรมชาติต่างๆ  สามารถอธิบายได้ด้วยหลักวิทยาศาสตร์ ซึ่งทำให้เขาสนใจที่จะอธิบายตำนานผีจ้างหนังที่ป่าคำชะโนด ด้วยการจำลองสถานการณ์ทุกอย่างให้เหมือนกับเหตุการณ์คราวนั้น  เช่น  เดินทางไปฉายหนังกลางแปลงที่เดียวกัน ในวันเดียวกัน และใช้ฟิลม์ภาพยนตร์ตัวเดียวกัน และในตอนไคลแมกซ์หนังก็เล่นกับคนดูได้อย่างน่าสนใจ ประมาณว่าคนดูผีหรือผีดูคน

ผมคาดหวังว่าผู้กำกับน่าจะใช้มันให้เป็นประโยชน์ได้มากกว่านี้

ปัญหาก็คือ ช่วงกลางระหว่างฉากแรกกับฉากไคลแมกซ์  กลับเต็มไปด้วยฉากผีหลอกที่ไม่มีอะไรแปลกใหม่   เหมือนอย่างที่เห็นในหนังผีทั่วไป  ไม่ช่วยทำให้บทภาพยนตร์คืบหน้า   อีกทั้งยังมีเรื่องราวเกี่ยวกับ “คน” ที่สุดท้ายแล้วก็ไม่มีความสำคัญอะไรกับเนื้อเรื่องหลัก

ผีเริ่มออกมาตั้งแต่ฉากที่หมอยุทธและเพื่อนร่วมทีมได้เจอ  และดูฟิลม์หนังที่เคยฉายในป่าคำชะโนด  แต่ด้วยความที่หนังมีตัวละครเอก 5 คน  แต่ละคนไม่ได้อยู่ในฉากเดียวกันด้วยเหตุผลบางอย่าง  (คู่หนึ่งเป็นสามีภรรยา  อีกคู่เป็นแฟนกัน)  ผู้ชมจึงต้องเจอฉากผีหลอกของแต่ละคน คูณห้าเพื่อครบทุกคน มิหนำซ้ำผีที่โผล่มาหลอกแต่ละครั้งก็ดูไม่มีสาเหตุ ไม่มีการขู่ไม่ให้มายุ่งกับโลกวิญญาณ ไม่มีการขอความช่วยเหลือ ไม่มีการสื่อสารใดๆระหว่างสองภพนี้ สรุปแล้วผีโผล่มาเพื่อหลอกคนดูอย่างเดียว ไม่ได้มีส่วนช่วยดำเนินเรื่อง

ฉากผีหลอกบางฉากทำให้เกิดคำถาม  โดยไม่มีการเฉลยในตอนจบ เช่น หมอยุทธและเพื่อนออกมาจากโรงภาพยนตร์ร้างได้อย่างไร  หนังเปลี่ยนฉากอย่างดื้อๆ  แถมให้คำตอบคนดูอย่างง่ายๆว่า ไม่มีใครจำได้  อีกทั้งคำเฉลยของปริศนาอาถรรพณ์ป่าคำชะโนดในตอนจบ  ก็ดูไม่ค่อยเกี่ยวข้องกับป่าคำชะโนดสักเท่าไหร่นัก

นอกจากนี้ หนังพยายามผูกปมเกี่ยวกับ “คน” เช่น ที่มาของบาดแผลใต้ตาของ อร (ตอง-ภัครมัย โปรตระนันท์) แฟนสาวหมอยุทธ หรือความสัมพันธ์ระหว่างอรกับโรจน์ (นะโม ทองกำเหนิด) เด็กในทีมงานหมอยุทธ ที่เริ่มให้เห็นตั้งแต่ฉากแรกๆของหนัง  อรพยายามจะฆ่าตัวตาย  แต่โรจน์มาช่วยไว้ทัน ทว่าประเด็นนี้กลับไม่ถูกเน้นและสุดท้ายก็เป็นได้แค่ข้อมูลเสริม  แบบรู้ไว้ใช่ว่า  แต่ไม่สำคัญอะไรกับปริศนาป่าคำชะโนด

ด้วยบทที่ย่ำอยู่กับที่บ้าง หลงทางบ้างอย่างนี้ บางทีผมก็รู้สึกว่าอยากจะออกไปโยนโบล์วสักหนึ่งเกม ร้องคาราโอเกะสักหนึ่งรอบ แล้วกลับเข้ามาดูก็คงไม่พลาดอะไรมาก

ส่วนที่ผมชอบในหนัง  เห็นจะเป็นการที่ผู้กำกับใส่ลูกเล่นให้องค์ประกอบภาพในซีนต่างๆ เพื่อสื่อถึงธีมของหนังว่ามีเส้นคั่นบางเส้นที่ไม่ควรข้าม เช่น กำแพงวัดแบ่งครึ่งกลางฉากที่มีพระมาเตือนเพื่อนหมอยุทธ หรือหน้าต่างโรงพยาบาลที่ขวางกั้นเวลานะโมมองอร หรือกระจกรถแท็กซี่เวลาอรคุยกับนะโม   หรือลูกเล่นที่สื่อถึงความหลอน เช่นฉากสะพานหัวช้างใกล้สยามที่ปราศจากรถ หรือเงาของตัวละครหลักทั้งห้าตอนเดินเข้าไปในโรงภาพยนตร์ร้าง ตลอดเรื่องหนังคุมโทนมืดนี้อยู่ตลอดเวลา แม้กระทั่งฉากตอนกลางวันยังเกิดขึ้นในเวลาพลบค่ำ รุ่งเช้า หรือฟ้ามืดใกล้ฝนตก

สำหรับคนที่ชอบดูหนังผีที่มีผีโผล่มาบ่อยๆ  เรื่องนี้ล่ะใช่เลย เพราะผีออกมาแบบ nonstop ไม่มีพักเหนื่อย และคนดูก็น่าจะเดาถูกว่าผีจะออกมาเมื่อไหร่ เพราะทุกครั้ง ตัวละครจะอยู่คนเดียวในที่มืด มีเสียงดนตรีระทึกขวัญโหมโรง ตามด้วยเงาดำแวบไปมา และมีแขน/มือ/เล็บ/ผม กระโจนเข้ามาในจอพร้อมเสียงประกอบชวนสะดุ้งจากเก้าอี้

แต่ถ้าหากคุณต้องการหนังผีที่เด่นกว่าหนังผีทั่วๆไปที่ท่วมวงการภาพยนตร์ไทยทุกวันนี้ หนังผีใหม่ๆที่หักมุมและเป็นมากกว่าหนังผี “ผีจ้างหนัง อาถรรพณ์ป่าคำชะโนด” อาจจะไม่ถูกใจคุณนัก