ดูไปบ่นไป นาค รักแท้/วิญญาณ/ความตาย

          ความรักแห่งสะพรึงกลัวย่านบางพระโขนง ตำนานเล่าขานกันมากว่าร้อยปี ตำนานรักที่แม้ตัวจะตาย แต่วิญญาณยังคงผูกพัน เฝ้าอาวรณ์ในคนรัก

           “นาค รักแท้/วิญญาณ/ความตาย” คืออีกบทหนึ่งที่พิสูจน์ตำนานผีไทย ที่นำมาสร้างเป็นภาพยนตร์มากที่สุดตลอดกว่า 70 ปี และพิเศษกว่านั้นเป็นการถ่ายทอดบนแผ่นฟิล์มในสายตาของชาวต่างประเทศ และยังเป็นภาพยนตร์เรื่องแรกกับการกำกับภาพยนตร์เต็มตัวของเขาด้วย

         มาร์ค ดัฟฟิลด์ อดีตผู้กำกับภาพ ภาพยนตร์เรื่อง “ บัตเตอร์ฟลายแมน” เจ้าของรางวัลถ่ายภาพยอดเยี่ยมในเทศกาลภาพยนตร์สแลมดังค์ เมืองยูท่าห์ สหรัฐอเมริกาใน ที่นำแสดงโดย  มะหมี่. นภคประภา นาคประสิทธิ์

         “นาค รักแท้/วิญญาณ/ความตาย” เป็นหนังเล่าใหม่พูดถึงเรื่องราวความรักร่วมสมัยของ มาก (“ ซี” ศิวัฒน์ โชติชัยชรินทร์) และนาค (“ แตงโม” ภัทรธิดา พัชรวีระพงษ์) มาก มักฝันเห็นผีสาว ตาดำ ปากดำ และหน้าผากเป็นรูโบ๋ มากได้นำความฝันไปปรึกษานาคเสมอ แต่นาคไม่ได้สนใจ ในตลาดขายของเก่า มากได้ซื้อปั้นเหน่งที่นำมาทำสร้อยจากร้านขายของเก่า จึงซื้อให้นาคเป็นของขวัญแต่งงาน แต่ถูกหัวขโมยงัดบ้าน ก่อนที่จะขโมยของขวัญไปด้วย เช้าวันต่อมา มาก ไปเจอหัวขโมยนำของขวัญของตนไปขาย และพยายามจับ แต่ถูกรถของหัวขโมยพุ่งชน มาก ถูกนำส่งโรงพยาบาลและรักษาตัวด้วยอาการโคม่า มากได้บอกกับนาคเรื่องของแม่นาค จากนั้นนาคจึงออกตามหาความจริงจากสร้อยปั้นเหน่ง และเพื่อช่วยชีวิตคนรัก

“นาค รักแท้/วิญญาณ/ความตาย” เปิดตัวด้วยความน่าสนใจ เพราะการนำมาเล่าใหม่ ด้วยเรื่องราวของปั้นเหน่งแม่นาคที่หายสาบสูญไปตามกาลเวลา หลังจากดูจนจบ สิ่งแรกที่ตัวหนังบกพร่องไปคือ ความเชื่อในเนื้อเรื่อง และเหตุผล อาจเพราะพื้นเพ ขนบธรรมเนียมของคนไทยด้วยเองที่ มาร์ค ดัฟฟิลด์ ยังไม่เข้าอกเข้าใจ และยังมีหนังเปรียบเทียบอย่าง “นางนาก” ของ “ อุ๋ย” นนทรีย์ นิมิบุตร ที่ทำไว้อย่างสมบูรณ์มาก         ผมคิดอยู่อย่างหนึ่งว่าจะมีพ่อ แม่คนไทยที่ไหนที่ตั้งชื่อลูกว่า มาก และนาค และยังบังเอิญจริงๆ ที่มากและนาคมารัก และแต่งงานกันอีก หรือจะเป็นเรื่องบ้านที่เก่าผุพัง จนดูแล้วไม่น่าจะมีใครใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีตัดสินใจซื้ออาศัย และอาจอาศัยอยู่ชั่วชีวิต

        ในเรื่องของการดีไซน์ต่างๆก็ยังไม่ลงตัว อย่างรถไฟฟ้าที่ดูแล้วดีกว่าสามช่าหน่อย ฉากสยดสยองอย่างฉากกระจกผ่าร่างของโชเล่ย์ ที่ควรจะชวนขนหัวลุก แต่ก็ยังทำไม่สมจริงพอ หรือศีรษะของ Mr.Angel ( มีศักดิ์ นาครัตน์) ที่ถูกรถไฟเฉี่ยวขาด ก็ยังดูธรรมดาเหมือนกับ ผีหัวขาด ของพระนครฟิล์ม ตัวแม่นาคออกมายังกับพี่ปะแป้ง ผีญี่ปุ่น เกาหลี อะไรประมาณนั้น ฉากหลอกหลอนก็ไม่ต่างจากหนังผีญี่ป่น หรือผีhollywood ทั่วไป ทำให้ขาดความน่ากลัว แม้ใช้เสียงช่วยก็ตาม ยังดีหน่อยที่ไม่มีการคืบคลาน

       บทภาพยนตร์ยังขาดความเป็นธรรมชาติ อาจเป็นเพราะบทถูกแปลมาจากภาษาอังกฤษอีกครั้ง การแสดงนั้นจากการผ่านงานโทรทัศน์มากมาย และสามารถปรับตัวกับฟิล์มได้อย่างดี ทำให้การแสดงของนักแสดงนำทั้งสองที่แสดงจากข้างในจนคนดูอินตามผ่านฉลุย แต่จากเนื้อเรื่องที่ขาดๆเกินๆทำให้การแสดงถูกมองข้ามไป

       สิ่งที่มองเห็นในภาพยนตร์เรื่องนี้คือความละเมียดละไมในโปรดักชั่นทุกขั้นตอนที่ยอมรับว่าเป็นโปรดักชั่นที่ดีเรื่องหนึ่งของหนังไทย ภาพถูกถ่ายทอดเป็นอย่างศิลปะร่วมสมัยอย่างสวยงาม ส่วนเรื่องไซไฟ หรือความเกินจริงของตัวหนังเป็นสิ่งหนึ่งที่คนไทยไม่ค่อยได้เห็นในหนังผีไทย และอาจมองเป็นสิ่งตลก แต่จริงแล้วนับเป็นความแปลกใหม่ที่น่าติดตาม
      
(อย่าเรียกว่าวิจารณ์เลยครับ เป็นเพียงการแสดงความคิดเห็นในสายตาคนดูมากกว่า มาเล่าสู่กันฟัง)